Σταχτοπούτες, παραμύθια και δράκοι

του Τάκη Πανούλια 

Είναι περίεργο πράγμα ο χρόνος. Τον μετράμε και τον σημειώνουμε και ζούμε μέσα στην ροή του. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να τον επηρεάσουμε. Ούτε να τον επιβραδύνουμε ούτε να τον επιταχύνουμε, ή μπορούμε; (Eisenheim στην ταινία The Illusionist). 

Δεν θα ήθελαν για παράδειγμα οι Ολυμπιακοί να τον επιβραδύνουν για να απολαύσουν την στιγμή της κατάκτησης του τίτλου; Αντίθετα οι Παναθηναϊκοί δεν θα ήθελαν να περάσει γρήγορα αυτή η στιγμή και να βρεθούν ξανά στην κορυφή όπως είχαν συνηθίσει. 

Βέβαια ο καθένας μετράει τον χρόνο με το δικό του ρολόι. Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με το μπάσκετ και τον απόηχο της σειρά των τελικών; Έχουν και παραέχουν καθώς αρκετές ώρες μετά μπορούμε να εκτιμήσουμε τα πράγματα με διαφορετικά συναισθήματα από πριν.

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως "ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς″. Αλλά τα συναισθήματα αλλάζουν και σειρά παίρνει κaι η λογική.

Cinderella Story

Η έκφραση "Cinderella Story" στα δρώμενα του αθλητισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες παραπέμπει σε μια ομάδα ή και παίκτη ακόμα που πετυχαίνει πολύ περισσότερα πράγματα σε ένα πρωτάθλημα ή στην καριέρα της/του από ότι αρχικά είχε προβλεφθεί (overachiever).

Δηλαδή η ομάδα ή ο αθλητής ξεπερνά τις προσδοκίες όλων και κατορθώνει αυτό που φάνταζε εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο.

Οι "σταχτοπούτες″ του αθλητισμού όπως είναι λογικό δεν είναι πολλές αλλιώς δεν θα ήταν σταχτοπούτες. Συνήθως αρχίζει να τις παίρνει κανείς χαμπάρι προς το τέλος της πορεία τους και τότε οι φίλαθλοι και τα μέσα ενημέρωσης, που πεθαίνουν για τέτοιες ιστορίες, τις αποθεώνουν με επαινετικά σχόλια. Δαυίδ εναντίον Γολιάθ, ο φονέας των γιγάντων!

Λέγεται πως ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε αρχικά το 1939 αλλά έγινε γνωστός μετά από την κατάκτηση του τίτλου του NCAA στο Basketball το 1950 από το City College of New York (Wikipedia).

Σε μένα έχει μείνει η κατάκτηση του τίτλου του NCAA από το πανεπιστήμιο του North Caroline State, του μακαρίτη Joe Valvano, εναντίον των Houston Cougars της επονομαζόμενης και Phi Slama Jama μιας σούπερ αθλητικής ομάδα που ήταν και το απόλυτο φαβορί.

Με τον Clyde Drexler και τον Hakeem Olajuwon, όλοι περίμεναν να επικρατήσουν εύκολα αλλά το NC State έκλεψε ην νίκη όταν μετά από ένα air ball του Whittenburg ο Lorenzo Charles έπιασε την μπάλα στον αέρα και με κάρφωμα έκανε το 54-52 για το πιο συναρπαστικό τελικό στην ιστορία του NCAA.

Εκτός από τον όρο "Cinderella Story" συνήθης είναι και ο όρος "Miracle" για τις εκπλήξεις στον αθλητισμό.

Στην Αγγλία βέβαια ο όρος "Cinderella" υποδηλώνει κάποιας ομάδας που βρίσκεται στην σκιά κάποιας άλλης ή δεν αποδίδει. Δεν μιλάμε για αυτή την ερμηνεία όπως καταλαβαίνετε.

Μιλάμε για την "σαν παραμύθι πορεία″ του Ολυμπιακού που όπως όλες οι σταχτοπούτες μετά από μια δύσκολη περίοδο εξιλεώνονται με εξαιρετική απόδοση για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. 

Πέρασαν πολλά χρόνια

Για να καταλάβουμε πως έχει η κατάσταση ο Ολυμπιακός πήρε το τελευταίο του πρωτάθλημα Ελλάδας το 1997 πριν από 15 χρόνια!

Ο Πρίντεζης ήταν 13, ο Σπανούλης 15 και ο Παπανικολάου μόλις 7 χρονών. Ο Καλάθης ήταν 12, ο Διαμαντίδης στα 17. Λογικό ήταν να πανηγυριστεί έξαλλα η νίκη επί του μόνιμου πρωταθλητή Παναθηναϊκού.

Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η επιστροφή στο πρωτάθλημα συνοδεύτηκε με την κατάκτηση της Euroleague που και αυτό είχε γίνει πριν από 15 χρόνια με προπονητή πάλι τον Dusan Ivkovic!

Πάνω στο χτίσιμο

Όλα αυτά σε μια χρόνιά που όλοι αναγνώριζαν ότι ήταν περισσότερη χρονιά ανοικοδόμησης παρά διεκδίκησης υψηλών στόχων. Ήταν μεγάλη έκπληξη και όσοι διατείνονται τώρα ότι πίστευαν εξαρχής το λιγότερο υπερβάλουν. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και οι Αγγελόπουλοι. Γιατί αν είχαν τέτοια γνώση των πραγμάτων φανταστείτε τι θα είχαν κάνει με πολλαπλάσιο προϋπολογισμό.

Όμως σημασία έχει ότι επέμειναν και από αυτό ήλθε τελικά η δικαίωση. Από το ότι παρέμειναν.

Όπως είχα γράψει είναι μια ομάδα που προέκυψε μέσα από συμπτώσεις, επίμονη προσπάθεια και "μικρούς ήρωες″ που ξεπήδησαν από του πουθενά. Ενάντια σε κάθε λογική, προγνωστικά και δυνατούς αντιπάλους.

Μια ομάδα που ίδρωσε να περάσει από το Top 16 ξαφνικά φόρεσε το "μαγικό γοβάκι″ και ξεκίνησε μια ξέφρενη πορεία σαν μια ομάδα ταγμένη από την μοίρα σε ιερή αποστολή. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. 

Πιστεύω ότι όλα ξεκίνησαν λίγο πριν την πρόκριση με την Siena αλλά το αποκορύφωμα για την επιβεβαίωση της απίστευτης ιστορίας ήταν η αυτοκτονία της CSKA του Jonas Kazlauskas που αιφνιδιάστηκε και πιάστηκε στον ύπνο. Ήταν η ανατροπή του -19 που έδωσε τσαμπουκά και λάμψη στους κόκκινους που έλειπε έως εκείνη την στιγμή.

Γιατί κατέγραψε την πορεία του προς τον τελικό που μπορεί να χανόταν (άδικα μεν) αν το αποτέλεσμα του τελικού ήταν διαφορετικό. Ο Ευρωπαϊκός τίτλος δικαίωσε την προηγούμενη προσπάθεια παικτών και προπονητή.

Ο μύθος

Εκτός από το παραμύθι υπάρχει και ο μύθος. Το αντίπαλο δέος που χρόνια τώρα έχτισε μια ιστορία (με αυτή την έννοια του μύθου) που τον κατατάσσει στις κορυφαίες ομάδες τις Ευρωπαϊκής ιστορίας του μπάσκετ.     

     

Αν και ήταν σε μειονεκτική θέση από πολλές απόψεις πολέμησε σκληρά πριν παραδώσει τα σκήπτρα. Ακόμα και στην κακή του ημέρα, ήταν ικανός να τρομάξει τον αντίπαλο. Θυμηθείτε απλά στο -4, μετά το τρίποντο του Περπέρογλου, την στιγμή που επιχειρούσε το τρίποντο ο Καλάθης. Την σιγή που επικράτησε στο ΣΕΦ και τους εφιάλτες που ξύπνησαν προς στιγμή.

Τα 16 χρόνια στην κορυφή της Ευρώπης δεν είναι κάτι που το έχουν καταφέρει πολλές ομάδες σε όλα τα αθλήματα. Και μιλάμε για τεράστια μεγέθη που όπου μπορούν επιβάλλονται. Δυναστείες δεν είναι εύκολο να δημιουργηθούν τόσο εύκολα.

Είναι πως βλέπουμε τα πράγματα

Στο άρθρο του, Τί (δεν) μάθαμε, ο Γιώργος ο Κογκαλίδης κάνει μια προσπάθεια να εξηγήσει τα κακώς κείμενα σε μια στιγμή που πολλοί, αντί να αποθεώνουν τους νικητές και να αποδίδουν σεβασμό στους ηττημένους, επιδίδονται στο γνωστή άρρωστη αντιπαράθεση χαμηλού επιπέδου προσπαθώντας να γελοιοποιήσουν στην κυριολεξία τον αντίπαλο.  

Δεν μιλάμε μεταξύ ορισμένων φιλάθλων που το γνωστό πρόβλημα έλλειψης αθλητικής παιδείας μας οδηγεί σε συμπεριφορές κακόγουστου reality και λεκτικές αντιπαραθέσεις όπου η επιχειρηματολογία είναι επιπέδου αμοιβάδας.

Αλλά σε "επίσημες″ φωνές που νομίζουν ότι παράλληλα με την κατάκτηση ενός τίτλου αποκομίζουν και το δικαίωμα στο να λένε ότι γουστάρουν. Συνήθως αν όχι πάντοτε δε είναι οι πρωταγωνιστές αλλά…οι άλλοι.

Δεν υποστηρίζω ούτε προσποιούμαι ότι μιλάω ή γράφω αντικειμενικά για τα αθλητικά δρώμενα. Ειδικά για τα παρεπόμενα γιατί η καθαρή τεχνική ανάλυση σε αποσυνδέει αρκετά από τις συλλογικές προτιμήσεις..

Όμως πιστεύω ότι σε αυτό το site προσπαθούμε όλοι να μην ενοχλούμε αυτόν που δεν συμφωνεί μαζί μας προσπαθώντας να του τσαλακώσουμε τα πιστεύω του χτυπώντας τον εκεί που πονάει. Δεν απευθυνόμαστε στα χαμηλότερα ένστικτα των οπαδών.       

Βέβαια ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζεται, να επιχειρηματολογεί και να διαφωνεί. Αρκεί να το κάνει σεβόμενος και τον απέναντι του.   

Μικροί ήρωες και δράκοι

         

Εγώ επί παραδείγματι δεν συμφωνώ ότι τα κρίσιμα σουτ στον πέμπτο τελικό τα πήρε ο Σπανούλης. Πέντε κρίσιμα καλάθια είχε ο αγώνας και κανένα δεν ήταν του Σπανούλη.

Το τρίποντο του παγωμένου Σλούκα (ένα και μοναδικό) μετέτρεψε το εύθραυστο 48-45 σε 51-45, το γκολ-φάουλ του Law και το τρίποντο από την κορυφή για το 60-51, το τρίποντο του Antic μετά από τη διείσδυση και πάσα του Παπαδόπουλου (!!!), και το επιθετικό ριμπάουντ του Παπανικολάου, μετά από δικό του άστοχο τρίποντο, που έδωσε στην συνέχεια την δυνατότητα στον Πρίντεζη να κάνει το 82-76 και να σφραγίσει την νίκη ήταν οι φάσεις κλειδιά.

Γενικά οι Ολυμπιακός είχε πολλούς μικρούς ήρωες που ξεπετάγονταν από το πουθενά σε όλη αυτή την πορεία του στο δεύτερο μισό της περιόδου και ειδικά στο φινάλε. Άλλοτε ο Σλούκας, ο Μάντζαρης, ο Law, οHines, ο Keselj μαζί με τον Σπανούλη και τους αναβαθμισμένους Πρίντεζη και Παπανικολάου.    

Η συνολική παρουσία του Λαρισαίου βέβαια στο 5^ο τελικό ήταν εξαιρετική και η πιο παραγωγική. Πολλοί είπαν ότι έδωσε απαντήσεις. Στα πολλά παιχνίδια εναντίον του Παναθηναϊκού που ήταν κακός όμως δεν έδωσε απαντήσεις οπότε τι λέμε τότε.

Προσωπικά επίσης θεωρώ ότι κακώς διάλεξε και την ημέρα να απαντήσει στην συνέντευξη τύπου. Δεν έχει ανάγκη να απολογηθεί σε κανέναν για τις επιλογές του αν νομίζει ότι έκανε το σωστό.  

Δεν περιμένεις να απαντήσεις όταν είσαι στα πάνω σου. Αντίθετα μπορείς να πεις αυτό που θέλεις ακόμα και όταν είσαι στα κάτω σου. Απλά γιατί αυτό νομίζεις ότι είναι σωστό.

Την παρουσία του θα την κρίνει η ιστορία και θα τον κατατάξει εκεί ακριβώς που του αξίζει.

Θέλετε ένα παράδειγμα όπου ξεκάθαρα υποκειμενικότητα καθορίζει ανάλογα την πράξη. Ο πανηγυρισμός του με το βγάλσιμο της γλώσσας από τους μεν θεωρήθηκε σαν κάτι φυσιολογικό. Αλήθεια είναι ότι το έχουν κάνει πολλοί αθλητές. Διαβάστε το άρθρο της Σοφίας της Ράμμου… Γλώσσα… έξω λοιπόν και θα καταλάβετε.

Για του πράσινους θεωρήθηκε η απόλυτη προσβολή και πρόκληση εναντίον της ομάδας που του πρόσφερε τόσα πολλά. Για μένα σημασία έχει να βλέπουμε τέτοια γεγονότα με το ίδιο μάτι από όποια πλευρά και αν γίνονται. Δεν τα κατακρίνουμε όταν τα κάνουν οι άλλοι και τα δικαιολογούμε όταν τα κάνουν οι δικοί μας και το αντίθετο. Απλά πράγματα.

Οι δράκοι

Το πρωτάθλημα είναι καθαρό ή δεν είναι παλικάρια. Δεν γίνεται να το καταγγέλλουμε όταν το χάνουμε και τον αποθεώνουμε όταν το κατακτούμε. Όταν πέρυσι οι Αγγελόπουλοι αποχωρούσαν (;) "αηδιασμένοι″ από τον Ολυμπιακό και το Ελληνικό μπάσκετ γιατί οι διαιτητικές αποφάσεις και οι γνωστές μεθοδεύσεις καθόρισαν τον πρωταθλητή τώρα αναθεώρησαν;

Πρόσφατα μάλιστα ο Σκινδήλιας, έλεγε τα ίδια για το πρωτάθλημα σε κάθε ευκαιρία στην κλήρωση των διαιτητών. Να καθάρισε το πρωτάθλημα σε μια εβδομάδα δεν το φαντάζομαι.

Από την άλλη δεν γίνεται το φετινό πρωτάθλημα να είναι βρώμικο και τα υπόλοιπα να ήταν σαν τις άσπρες περιστέρες. Όπως φυσικά και κανένας δεν το χαρίζει σε κανέναν γιατί απλούστατα δεν είναι πίτσα για να χαρίζεις στα κάμποσα ένα δώρο.

Οπότε να αφήσουμε το πρωτάθλημα στην ησυχία του και να αφοσιωθούμε στην καλύτερη οργάνωση του, στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας του και στην καταπολέμηση των φαινομένων βίας.

Παλέψτε να το κατακτήσετε και αποδεχθείτε ότι ένας θα είναι ο νικητής. Θα έχει δε ιδιαίτερη αξία η κατάκτηση του αν σεβαστείτε ο ένας τον άλλον σαν άξιοι αντίπαλοι. Ακόμα και στο "που είσαι Θανάση″…"εδώ είμαι και φοράω παντελόνια″…βάλτε κανόνες.  

Ούτε οι Γιαννακόπουλοι χρειάζεται να σταθούν περισσότερο στο χαμένο πρωτάθλημα και αφού αποφασίσουν τι θα κάνουν να προχωρήσουν στην επόμενη ημέρα γιατί όπως είπε και ο Batiste η ζωή συνεχίζεται.

Η ζωή συνεχίζεται για όλους μας και το μπάσκετ πρέπει να είναι η διασκέδαση μας, με νεύρο και πάθος, αλλά χωρίς όλες τις ασχήμιες που θαμπώνουν την λάμψη του. Όλα έχουν τα όρια τους…ακόμα και το portal basketball…δείτε…