Πρώτη μέρα στο ΟΑΚΑ (11/07/2008)
10 πμ
Βρισκόμουν στο ΟΑΚΑ και κατευθυνόμουν στο κλειστό γυμναστήριο. Μπήκα από τη θύρα 1, όπου με υποδέχτηκαν κάποιοι εθελοντές. Προχωρήσαμε προς το μέρος της συνάντησης, δηλαδή πίσω από τη μία μπασκέτα. Τσεκάρισαν το όνομα της Ελπίδας και το δικό μου στις λίστες των εθελοντών. Το κλίμα ήταν ευχάριστο. Καθίσαμε και περιμέναμε να συγκεντρωθούμε όλοι, ώστε οι υπεύθυνοι να μας εξηγήσαν τι πρέπει να κάνουμε.
Ένας απρόσκλητος κύριος και υπεύθυνος της αρένας χάλασε τη διάθεση πολλών ατόμων. Ο λόγος ήταν κάποια περιστατικά που είχαν συμβεί πέρσι στον αγωνιστικό χώρο στο final four της Αθήνας. Χαρακτηριστικά ο κύριος αυτός ανέφερε ότι ο αγωνιστικός χώρος είναι ιερός και δεν πρέπει να βρεθούμε μέσα σε αυτόν. Οι εθελοντές, που ήταν τότε, αντέδρασαν και οι συζητήσεις πήραν φωτιά. Η υπεύθυνη-οργανώτρια, θέλοντας να ηρεμήσει τα πνεύματα, μας ανακοίνωσε ότι δεν είχε καλέσει τον κύριο αυτόν και ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα ερχόταν να κάνει προθέρμανση. Όταν εμφανίστηκε, με μία μπάλα στο χέρι, τον χειροκροτήσαμε και εκείνος μας χαιρέτησε.
Στη συνέχεια, χωριστήκαμε σε 3 ομάδες, τους συνοδούς των ομάδων αθλητών, την ομάδα των media και τους υπόλοιπους που θα κάλυπταν τους χώρους εντός και εκτός σταδίου. Οι συνοδοί των ομάδων ήταν 1-2 άτομα για την κάθε ομάδα. Αυτή ήταν και η πρώτη ομάδα που αποχώρησε για να της εξηγήσουν τα καθήκοντα τους.
Η επόμενη ομάδα ήταν των media, όπου και ανήκω, 15-17 άτομα, τα οποία θα μεταφέρουν και θα μοιράζουν τα στατιστικά στους δημοσιογράφους και θα τους εξυπηρετούν σε ό,τι χρειάζονται.
Και η τρίτη και πιο μεγάλη ομάδα θα υποδέχονται τον κόσμο και θα τους καθοδηγεί, θα κόβει τα εισιτήρια και θα βοηθάει να βρουν τη θέση τους οι θεατές (αν θυμάμαι καλά!).
Κατόπιν, μας μοίρασαν νερά και τοστ/σάντουιτς.
Το καλύτερο κομμάτι ήταν… η ομιλία του coach Παναγιώτη Γιαννάκη! (Φτου! Δεν πήρα μαγνητόφωνο ούτε και φωτογραφική! Την πάτησα! ) Τον υποδεχτήκαμε με ένα θερμό χειροκρότημα… και μας μίλησε σαν να είμαστε και εμείς στην ομάδα του. Ένας πολύτιμος συμπαίκτης, όπως μας αποκάλεσε (συμπαίκτες μας είπε… για το πολύτιμος δεν θυμάμαι!), ο οποίος θα κάνει το στάδιο να γεμίσει και να κάνουμε την ομάδα να νιώσει όσο πιο άνετα μπορεί (αυτό το είπε… το μεταφέρνω σχεδόν αυτολεξεί)! Μας είπε πόσο σημαντικός είναι ο εθελοντισμός στον αθλητισμό και ότι είναι ένας τρόπος να έχουμε πρόσβαση στον αθλητισμό. Βέβαια… δεν θα μπορούσε να μην μας πει κάποια από τις αγαπημένες του ατάκες…! Όχι δεν ήταν η λέξη υπομονή…! Αλλά… «Να είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας και «καλοί…?» (κόλλησα… δεν θυμάμαι καλά το επίθετο που χρησιμοποίησε!) με τους συνεργάτες μας!» Ειπώθηκαν και άλλα… αλλά… δεν τα θυμάμαι… ! Όσο για την εθνική ομάδα, μας διαβεβαίωσε ότι η ομάδα δουλεύει σκληρά για να είναι έτοιμη στο Προ-ολυμπιακό τουρνουά. Του ευχηθήκαμε… «ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!» Κανείς εθελοντής (εκτός από εμένα και 1-2 ακόμα άτομα?!) δεν άφησε το γεγονός ανεκμετάλλευτο, ώστε να πάρει κάποιο αυτόγραφο, να φωτογραφηθεί μαζί του, να του μιλήσει, να τον συγχαρεί, να του ευχηθεί για την εθνική ομάδα, κλπ. Ο coach δεν αρνήθηκε τίποτα σε κανέναν, αντιθέτως με χαμόγελο και ευδιάθετος μίλησε σε όλους.
Στη συνέχεια, με την ομάδα των media, πήγαμε στο press work room, όπου θα είναι η «έδρα» μας. Μας εξήγησαν τα καθήκοντά μας, μας έδειξαν τους χώρους, όπου θα κινούμαστε για να εξυπηρετούμε τους δημοσιογράφους (παρεπιμπτώντως είναι οι ίδιοι με των δημοσιογράφων… Τι περίεργο…! ) Ο υπεύθυνος και ξεναγός μας είχε πολύ γέλιο και φοβερό χιούμορ!
Η ώρα είναι λίγο μετά τις 2μμ και προσπαθώ να βρω την έξοδο μια που αλλιώς νόμιζα ότι βγαίναμε… αλλά ήταν κλειδωμένα…! Και ναι… επιτέλους τα κατάφερα και βρήκα την έξοδο… όπου με περίμενε η Στρουμφίτα!
Τα υπόλοιπα… από Δευτέρα… και αυτή τη φορά… δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος…! Φωτογραφική μηχανή και μαγνητοφωνάκι… ανά χείρας!
by snoopy
Βρισκόμουν στο ΟΑΚΑ και κατευθυνόμουν στο κλειστό γυμναστήριο. Μπήκα από τη θύρα 1, όπου με υποδέχτηκαν κάποιοι εθελοντές. Προχωρήσαμε προς το μέρος της συνάντησης, δηλαδή πίσω από τη μία μπασκέτα. Τσεκάρισαν το όνομα της Ελπίδας και το δικό μου στις λίστες των εθελοντών. Το κλίμα ήταν ευχάριστο. Καθίσαμε και περιμέναμε να συγκεντρωθούμε όλοι, ώστε οι υπεύθυνοι να μας εξηγήσαν τι πρέπει να κάνουμε.Ένας απρόσκλητος κύριος και υπεύθυνος της αρένας χάλασε τη διάθεση πολλών ατόμων. Ο λόγος ήταν κάποια περιστατικά που είχαν συμβεί πέρσι στον αγωνιστικό χώρο στο final four της Αθήνας. Χαρακτηριστικά ο κύριος αυτός ανέφερε ότι ο αγωνιστικός χώρος είναι ιερός και δεν πρέπει να βρεθούμε μέσα σε αυτόν. Οι εθελοντές, που ήταν τότε, αντέδρασαν και οι συζητήσεις πήραν φωτιά. Η υπεύθυνη-οργανώτρια, θέλοντας να ηρεμήσει τα πνεύματα, μας ανακοίνωσε ότι δεν είχε καλέσει τον κύριο αυτόν και ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα ερχόταν να κάνει προθέρμανση. Όταν εμφανίστηκε, με μία μπάλα στο χέρι, τον χειροκροτήσαμε και εκείνος μας χαιρέτησε.
Στη συνέχεια, χωριστήκαμε σε 3 ομάδες, τους συνοδούς των ομάδων αθλητών, την ομάδα των media και τους υπόλοιπους που θα κάλυπταν τους χώρους εντός και εκτός σταδίου. Οι συνοδοί των ομάδων ήταν 1-2 άτομα για την κάθε ομάδα. Αυτή ήταν και η πρώτη ομάδα που αποχώρησε για να της εξηγήσουν τα καθήκοντα τους.
Η επόμενη ομάδα ήταν των media, όπου και ανήκω, 15-17 άτομα, τα οποία θα μεταφέρουν και θα μοιράζουν τα στατιστικά στους δημοσιογράφους και θα τους εξυπηρετούν σε ό,τι χρειάζονται.
Και η τρίτη και πιο μεγάλη ομάδα θα υποδέχονται τον κόσμο και θα τους καθοδηγεί, θα κόβει τα εισιτήρια και θα βοηθάει να βρουν τη θέση τους οι θεατές (αν θυμάμαι καλά!).
Κατόπιν, μας μοίρασαν νερά και τοστ/σάντουιτς.
Το καλύτερο κομμάτι ήταν… η ομιλία του coach Παναγιώτη Γιαννάκη! (Φτου! Δεν πήρα μαγνητόφωνο ούτε και φωτογραφική! Την πάτησα! ) Τον υποδεχτήκαμε με ένα θερμό χειροκρότημα… και μας μίλησε σαν να είμαστε και εμείς στην ομάδα του. Ένας πολύτιμος συμπαίκτης, όπως μας αποκάλεσε (συμπαίκτες μας είπε… για το πολύτιμος δεν θυμάμαι!), ο οποίος θα κάνει το στάδιο να γεμίσει και να κάνουμε την ομάδα να νιώσει όσο πιο άνετα μπορεί (αυτό το είπε… το μεταφέρνω σχεδόν αυτολεξεί)! Μας είπε πόσο σημαντικός είναι ο εθελοντισμός στον αθλητισμό και ότι είναι ένας τρόπος να έχουμε πρόσβαση στον αθλητισμό. Βέβαια… δεν θα μπορούσε να μην μας πει κάποια από τις αγαπημένες του ατάκες…! Όχι δεν ήταν η λέξη υπομονή…! Αλλά… «Να είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας και «καλοί…?» (κόλλησα… δεν θυμάμαι καλά το επίθετο που χρησιμοποίησε!) με τους συνεργάτες μας!» Ειπώθηκαν και άλλα… αλλά… δεν τα θυμάμαι… ! Όσο για την εθνική ομάδα, μας διαβεβαίωσε ότι η ομάδα δουλεύει σκληρά για να είναι έτοιμη στο Προ-ολυμπιακό τουρνουά. Του ευχηθήκαμε… «ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!» Κανείς εθελοντής (εκτός από εμένα και 1-2 ακόμα άτομα?!) δεν άφησε το γεγονός ανεκμετάλλευτο, ώστε να πάρει κάποιο αυτόγραφο, να φωτογραφηθεί μαζί του, να του μιλήσει, να τον συγχαρεί, να του ευχηθεί για την εθνική ομάδα, κλπ. Ο coach δεν αρνήθηκε τίποτα σε κανέναν, αντιθέτως με χαμόγελο και ευδιάθετος μίλησε σε όλους.
Στη συνέχεια, με την ομάδα των media, πήγαμε στο press work room, όπου θα είναι η «έδρα» μας. Μας εξήγησαν τα καθήκοντά μας, μας έδειξαν τους χώρους, όπου θα κινούμαστε για να εξυπηρετούμε τους δημοσιογράφους (παρεπιμπτώντως είναι οι ίδιοι με των δημοσιογράφων… Τι περίεργο…! ) Ο υπεύθυνος και ξεναγός μας είχε πολύ γέλιο και φοβερό χιούμορ!
Η ώρα είναι λίγο μετά τις 2μμ και προσπαθώ να βρω την έξοδο μια που αλλιώς νόμιζα ότι βγαίναμε… αλλά ήταν κλειδωμένα…! Και ναι… επιτέλους τα κατάφερα και βρήκα την έξοδο… όπου με περίμενε η Στρουμφίτα!
Τα υπόλοιπα… από Δευτέρα… και αυτή τη φορά… δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος…! Φωτογραφική μηχανή και μαγνητοφωνάκι… ανά χείρας!
by snoopy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου