Με λέει zone press στα ¾ …τον λέω πλάκα με κάνεις;
Άμυνα και βάθος τα συντριπτικά πλεονεκτήματα.
Γράφει ο Τάκης Πανούλιας
Αυτή η εθνική ομάδα είναι από τις πληρέστερες ομάδες που είχαμε ποτέ, με μόνη εξαίρεση την παρουσία ενός κλασσικού small forward. Γιατί μπορεί να διαθέτει πολλά και αθλητικά power forward για όλα τα γούστα, αλλά ένα κλασσικό τριάρι όπως ο Περπέρογλου π.χ. θα έδινε ίσως την απόλυτη ισορροπία στην ομάδα. Αυτή τουλάχιστον είναι η γνώμη του γράφοντος. Δεν θα εξετάσω πόσο καλός είναι ο Περπέρογλου ή αν είναι καλύτερος από άλλους, αλλά είναι κλασσικό τριάρι και αν εξελιχθεί περισσότερο σαν παίκτης θα αποτελέσει κεφάλαιο για την εθνική στα επόμενα χρόνια.
Επομένως το βάθος είναι το πρώτο πλεονέκτημα που έχει η ομάδα αυτή έναντι όλων των υπολοίπων σε αυτή την διοργάνωση. Τέσσερα πολυσύνθετα και χαρισματικά guards, αθλητικά forward με διαφορετικά χαρακτηριστικά που μπορούν να δώσουν πολλές λύσεις, και τρία διαφορετικά μεταξύ τους center. Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα μπορεί να ανταποκριθεί σε πολλά και διαφορετικά στυλ παιχνιδιού με απόλυτη επιτυχία και να αλλάξει εύκολα το ρυθμό του παιχνιδιού ανά πάσα στιγμή. Το παράδειγμα της Βραζιλίας με τον ένα ball handler (Χουέρτας), όταν έκανε τρία φάουλ και δεν είχε δεύτερη λύση ενώ στην εθνική μας μπορεί να παίξουν αυτό τον ρόλο τέσσερις παίκτες δείχνει την υπεροπλία μας.
Αυτό λοιπόν το βάθος επιτρέπει στην εθνική μας ομάδα να πιέσει σε όλο το γήπεδο και να αυξήσει σε τρομερό βαθμό την ένταση του αγώνα με όπλο τις πολλές αλλαγές. Το βάθος που δίνει ενέργεια στην άμυνα, αποφέρει λάθη των αντιπάλων και κλεψίματα και δίνει ένα μαξιλάρι στην ομάδα μας όταν δυσκολεύεται στην επίθεση 5 εναντίον 5. Οι νίκες έρχονται στην κυριολεξία από αυτό ακριβώς το πλεονέκτημα. Για ακόμα μία φορά η Εθνική αντλεί τη δύναμή της από την άμυνα.
Πλουραλισμός, πληθωρικότητα ομαδικότητα και δημιουργικότητα στις ατομικές πρωτοβουλίες είναι τα τέσσερα βασικά σημεία αναφοράς της εθνικής μας. Αν για κάποιον πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία - όχι γιατί είναι καλύτερος από τους άλλους - αλλά γιατί εκπλήσσει, είναι για τον Αντώνη Φώτση, ο οποίος σε ηλικία μόλις 27 ετών, παίζει σαν πολύπειρος βετεράνος πια, αλλά κυρίως είναι (επιτέλους) πιο ώριμος και ουσιαστικός από ποτέ.
Αν κάτι πρέπει να προσεχθεί είναι το γεγονός της αποτελεσματικότητας όταν καλείται να παίξει διαρκώς πέντε εναντίον πέντε σε κλειστά παιχνίδια, που συνεπάγεται ότι στερούνται ρυθμού και ταχύτητας και ειδικά αν βρεθεί πίσω στο σκορ κάτι που δε το έχουμε δει σε αυτό το τουρνουά ακόμα. Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν η ομάδα μας σκέφτεται τότε κολλάει. Με αυτό δεν εννοώ ότι οι παίκτες δεν πρέπει να παίζουν με μυαλό, αλλά δεν πρέπει να παίζουν με την αμφιβολία. Να έχουν ροή στο παιχνίδι 5 εναντίον 5 έτσι, ώστε το σουτ να τους "βρίσκει″ μόνο του και όχι το αντίθετο.
Στο ματς με τους Νεοζηλανδούς τώρα η νίκη ήταν αναμενόμενη και έγινε ακόμα πιο εύκολη με το εκρηκτικό ξεκίνημα της εθνικής μας. Τέσσερα κλεψίματα με το καλημέρα 15-2 μετά 20-6 και το ματς ουσιαστικά τελείωσε εκεί. Με το Πένι μάλιστα σε τραγική μέρα (ο πρώην σταρ του Ουισκόνσιν είχε 2 στα 13 εντός παιδιάς) η μαχητική ομάδα της Νέας Ζηλανδίας το μόνο που προσπάθησε ήταν να περιορίσει την έκταση του σκορ. Ειδικά στο πρώτο δεκάλεπτο δυσκολεύονταν να περάσουν το κέντρο και να στήσουν τις επιθέσεις τους. Με το ημίχρονο στο +17 το ματς ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα.
Ο coach της Νέας Ζηλανδίας προσπάθησε με ζώνη στην άμυνα κυρίως 3-2 και 2-3 στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα του αγώνα να ρίξει το ρυθμό του παιχνιδιού, να μεγαλώσει τις επιθέσεις και έτσι να κρατήσει το σκορ σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα. Ακόμα και στην επίθεση με επιθέσεις με πολλά συνεχόμενα screen και επίθεση shuffle επεδίωξε να "μικρύνει″ το παιχνίδι, δηλαδή τον αριθμό των επιθέσεων.
Στα μείον για την εθνική μας τα αρκετά εύκολα χαμένα καλάθια (πολλά εξ επαφής lay up) αλλά και κάποια τελείως αμαρκάριστα σουτ 3 πόντων (4 στα 21), που θα μας χρειαστούν σε ματς με δυσκολότερους αντίπαλους. Επίσης το low post παιχνίδι της ομάδας θέλει περισσότερη υπομονή και επιμονή, γιατί μπορεί να χρειαστεί στη συνέχεια. Ποσταρίσματα όχι μόνο με τους center, αλλά και με τα ψηλούς μας guards και τα forwards δημιουργώντας τα λεγόμενα mismatches. Η "εξερεύνηση″ τέτοιων καταστάσεων μπορεί να μας δώσει εύκολα καλάθια μέσα από την ρακέτα, αμαρκάριστα περιφερειακά σουτ, αλλά και πρόκληση φθοράς στους αντιπάλους μας.
Η εθνική αυτή έχει ακόμα περιθώρια βελτίωσης και πιστεύω ότι θα βελτιωθεί γιατί οι παίκτες έχουν την διάθεση και τα προσόντα. Το τεχνικό team διαβάζει καλά τα παιχνίδια και έχει την ομάδα πληροφορημένη και έτοιμη. Ελπίζουμε ή μάλλον καλύτερα αναμένουμε ανάλογη συνέχεια ώστε να μας κάνει πάλι περήφανους η επίσημη μας αγαπημένη.
Άμυνα και βάθος τα συντριπτικά πλεονεκτήματα.
Γράφει ο Τάκης Πανούλιας
Αυτή η εθνική ομάδα είναι από τις πληρέστερες ομάδες που είχαμε ποτέ, με μόνη εξαίρεση την παρουσία ενός κλασσικού small forward. Γιατί μπορεί να διαθέτει πολλά και αθλητικά power forward για όλα τα γούστα, αλλά ένα κλασσικό τριάρι όπως ο Περπέρογλου π.χ. θα έδινε ίσως την απόλυτη ισορροπία στην ομάδα. Αυτή τουλάχιστον είναι η γνώμη του γράφοντος. Δεν θα εξετάσω πόσο καλός είναι ο Περπέρογλου ή αν είναι καλύτερος από άλλους, αλλά είναι κλασσικό τριάρι και αν εξελιχθεί περισσότερο σαν παίκτης θα αποτελέσει κεφάλαιο για την εθνική στα επόμενα χρόνια.
Επομένως το βάθος είναι το πρώτο πλεονέκτημα που έχει η ομάδα αυτή έναντι όλων των υπολοίπων σε αυτή την διοργάνωση. Τέσσερα πολυσύνθετα και χαρισματικά guards, αθλητικά forward με διαφορετικά χαρακτηριστικά που μπορούν να δώσουν πολλές λύσεις, και τρία διαφορετικά μεταξύ τους center. Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα μπορεί να ανταποκριθεί σε πολλά και διαφορετικά στυλ παιχνιδιού με απόλυτη επιτυχία και να αλλάξει εύκολα το ρυθμό του παιχνιδιού ανά πάσα στιγμή. Το παράδειγμα της Βραζιλίας με τον ένα ball handler (Χουέρτας), όταν έκανε τρία φάουλ και δεν είχε δεύτερη λύση ενώ στην εθνική μας μπορεί να παίξουν αυτό τον ρόλο τέσσερις παίκτες δείχνει την υπεροπλία μας.
Αυτό λοιπόν το βάθος επιτρέπει στην εθνική μας ομάδα να πιέσει σε όλο το γήπεδο και να αυξήσει σε τρομερό βαθμό την ένταση του αγώνα με όπλο τις πολλές αλλαγές. Το βάθος που δίνει ενέργεια στην άμυνα, αποφέρει λάθη των αντιπάλων και κλεψίματα και δίνει ένα μαξιλάρι στην ομάδα μας όταν δυσκολεύεται στην επίθεση 5 εναντίον 5. Οι νίκες έρχονται στην κυριολεξία από αυτό ακριβώς το πλεονέκτημα. Για ακόμα μία φορά η Εθνική αντλεί τη δύναμή της από την άμυνα.
Πλουραλισμός, πληθωρικότητα ομαδικότητα και δημιουργικότητα στις ατομικές πρωτοβουλίες είναι τα τέσσερα βασικά σημεία αναφοράς της εθνικής μας. Αν για κάποιον πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία - όχι γιατί είναι καλύτερος από τους άλλους - αλλά γιατί εκπλήσσει, είναι για τον Αντώνη Φώτση, ο οποίος σε ηλικία μόλις 27 ετών, παίζει σαν πολύπειρος βετεράνος πια, αλλά κυρίως είναι (επιτέλους) πιο ώριμος και ουσιαστικός από ποτέ.
Αν κάτι πρέπει να προσεχθεί είναι το γεγονός της αποτελεσματικότητας όταν καλείται να παίξει διαρκώς πέντε εναντίον πέντε σε κλειστά παιχνίδια, που συνεπάγεται ότι στερούνται ρυθμού και ταχύτητας και ειδικά αν βρεθεί πίσω στο σκορ κάτι που δε το έχουμε δει σε αυτό το τουρνουά ακόμα. Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν η ομάδα μας σκέφτεται τότε κολλάει. Με αυτό δεν εννοώ ότι οι παίκτες δεν πρέπει να παίζουν με μυαλό, αλλά δεν πρέπει να παίζουν με την αμφιβολία. Να έχουν ροή στο παιχνίδι 5 εναντίον 5 έτσι, ώστε το σουτ να τους "βρίσκει″ μόνο του και όχι το αντίθετο.
Στο ματς με τους Νεοζηλανδούς τώρα η νίκη ήταν αναμενόμενη και έγινε ακόμα πιο εύκολη με το εκρηκτικό ξεκίνημα της εθνικής μας. Τέσσερα κλεψίματα με το καλημέρα 15-2 μετά 20-6 και το ματς ουσιαστικά τελείωσε εκεί. Με το Πένι μάλιστα σε τραγική μέρα (ο πρώην σταρ του Ουισκόνσιν είχε 2 στα 13 εντός παιδιάς) η μαχητική ομάδα της Νέας Ζηλανδίας το μόνο που προσπάθησε ήταν να περιορίσει την έκταση του σκορ. Ειδικά στο πρώτο δεκάλεπτο δυσκολεύονταν να περάσουν το κέντρο και να στήσουν τις επιθέσεις τους. Με το ημίχρονο στο +17 το ματς ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα.
Ο coach της Νέας Ζηλανδίας προσπάθησε με ζώνη στην άμυνα κυρίως 3-2 και 2-3 στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα του αγώνα να ρίξει το ρυθμό του παιχνιδιού, να μεγαλώσει τις επιθέσεις και έτσι να κρατήσει το σκορ σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα. Ακόμα και στην επίθεση με επιθέσεις με πολλά συνεχόμενα screen και επίθεση shuffle επεδίωξε να "μικρύνει″ το παιχνίδι, δηλαδή τον αριθμό των επιθέσεων.
Στα μείον για την εθνική μας τα αρκετά εύκολα χαμένα καλάθια (πολλά εξ επαφής lay up) αλλά και κάποια τελείως αμαρκάριστα σουτ 3 πόντων (4 στα 21), που θα μας χρειαστούν σε ματς με δυσκολότερους αντίπαλους. Επίσης το low post παιχνίδι της ομάδας θέλει περισσότερη υπομονή και επιμονή, γιατί μπορεί να χρειαστεί στη συνέχεια. Ποσταρίσματα όχι μόνο με τους center, αλλά και με τα ψηλούς μας guards και τα forwards δημιουργώντας τα λεγόμενα mismatches. Η "εξερεύνηση″ τέτοιων καταστάσεων μπορεί να μας δώσει εύκολα καλάθια μέσα από την ρακέτα, αμαρκάριστα περιφερειακά σουτ, αλλά και πρόκληση φθοράς στους αντιπάλους μας.
Η εθνική αυτή έχει ακόμα περιθώρια βελτίωσης και πιστεύω ότι θα βελτιωθεί γιατί οι παίκτες έχουν την διάθεση και τα προσόντα. Το τεχνικό team διαβάζει καλά τα παιχνίδια και έχει την ομάδα πληροφορημένη και έτοιμη. Ελπίζουμε ή μάλλον καλύτερα αναμένουμε ανάλογη συνέχεια ώστε να μας κάνει πάλι περήφανους η επίσημη μας αγαπημένη.
1 σχόλιο:
Αυτο που χρειάζεται η Εθνική είναι,απλά ηρεμία κ -κυρίως- χαμηλούς τόνους.Μετά το τέλος του Προολυμπιακού τουρνουά,ακούστηκαν κ γράφτηκαν ένα σωρό "παλαβομάρες" κ σχόλια περί "τι χρώμα θα έχει το μετάλλειο,πόσο θα χάσουν οι Αμερικάνοι αυτή την φορά κ να πάρουμε εκδίκηση από τους Ισπανούς"..Ψυχραιμία!Η ομάδα έχει πράγματι όλα τα φόντα κ καλά να πάει στην Ολυμπιάδα κ με διάκριση να γυρίσει.Ωμως,είναι καλύτερο να είμαστε λίγο πιό συγκρατημένοι.Η υπέρμετρη αισιοδοξία πότε δεν ήταν καλός σύμβουλος για εμάς τους παρορμητικούς Έλληνες.Οι εντυπώσεις κ οι προσδοκίες που δημιούργησε το Προολυμπιακό τουρνουα είναι δικαιολογημένες αλλά έχουν κ την "πίσω πλευρά"τους.Οι ομάδες που αντιμετωπήσαμε ήταν σίγουρα ένα επίπεδο κάτω απο τους βασικούς μας αντιπάλους στο Πεκίνο(ΗΠΑ,Αργεντινή,Ισπανία,Ρωσσία,Λιθουανία).Οι μόνοι που προσέγγιζουν αυτό το επίπεδο είναι οι Γερμανοί,που μπορεί να έχασαν απο τους Κροάτες,διαθέτουν όμως καλή ομάδα κ έναν χαρισματικό ηγέτη που μπορεί να οιστριλατεί κ τους υπόλοιπους.Οι Κροάτες,πάντα κατα την γνώμη μου,απλά έκαναν το καλό μάτς εκεί που έπρεπε αλλά δεν διαθέτουν τόσο βάθος κ ομοιογένια για να κάνουν την διαφορά στην Ολυμπιάδα.Κ φυσικά,εμείς είχαμε το πλεονέκτημα του γηπεδούχου.Εν κατακλείδη,η ομάδα πράγματι,παρουσιάζεται πιο πλήρεις απο ποτέ κ με υπομονή κ δουλειά(που τα παιδιά,είναι σίγουρο οτι θα κάνουν) μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά κ να μας κάνει κ πάλι υπερήφανους!
Δημοσίευση σχολίου