Του Τάκη Πανούλια
20/08/2010
Όπως και να το δεις, τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ στο παιχνίδι Ελλάδας - Σερβίας, χωρίς καμιά δόση εθνικισμού έχουν ονοματεπώνυμο. Σε οποιοδήποτε γήπεδο της Ελλάδας (τί λέω του κόσμου όλου), συμπεριφορές σαν αυτές του Ντούσαν Ίβκοβιτς του επονομαζόμενου και "σοφού" θα καταδικάζονταν, και με συνοπτικές διαδικασίες ο προπονητές που θα επιδείκνυε τέτοια συμπεριφορά θα χαρακτηρίζονταν ως ακατάλληλος για το επάγγελμα του προπονητή.
Πόσο μάλλον να είσαι στην ηλικία του Ίβκοβιτς και να εργάζεσαι σε ξένη χώρα. Η οποία σου προσφέρει εργασία και προσκαλεί την ομάδα σου για τουρνουά προετοιμασίας. Να δεχτώ ότι οι διαιτητές αδίκησαν την ομάδα του, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Άλλωστε αυτό σε πολλά τουρνουά που σφυρίζουν εγχώριοι διαιτητές συμβαίνει πολύ συχνά. Αλλά να δικαιολογήσω τα λόγια του που ακούστηκαν μπροστά στις κάμερες, την εν γένει συμπεριφορά του καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα, και τις δηλώσεις του στο τέλος, δεν γίνεται.
Το δικό του παράδειγμα ακολούθησαν ο Τεόντοσιτς που ξεκίνησε τη σύρραξη, με τη γροθιά στον Φώτση, και ο Κρστιτς που αφού κτυπούσε με μίσος τον Σχορτσιανίτη (ύπουλα), πέταξε και μια καρέκλα που άνοιξε το κεφάλι του Μπουρούση!
Αν δει κανείς τα επεισόδια μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Γιατί, αν ξεκινήσει σύρραξη πάγκων…χάνεται η μπάλα. Πάντως κάποια πράγματα φάνηκαν ξεκάθαρα. Ο προπονητής της ελληνικής ομάδας και οι παίκτες της δεν είπαν ούτε τον πρώτο λόγο…και δεν έριξαν την πρώτη γροθιά. Ούτε καν την τελευταία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου