Του Τάκη Πανούλια
25/11/2011
Πείτε στους Ανδαλουσιανούς ότι σε αυτή την ομάδα παίζει ο Δ-Ι-Α-Μ-Α-Ν-Τ-Ι-Δ-Η-Σ... αγαπούλα...πούλα....
Η γνωστή διαφήμιση ταιριάζει γάντι για την περίπτωση του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ. Κάθε φορά που τελειώνει ένα τέτοιο παιχνίδι με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού πρωταγωνιστή, νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα. Μάλλον είμαστε όλοι γελασμένοι.
Δύο απίστευτες τρίποντες βόμβες σε 15 δευτερόλεπτα και ο πεσμένος στο καναβάτσο Παναθηναϊκός πήρε μια νίκη που έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του αρχηγού του. Το πρώτο σε μια άψογη εκτέλεση ενός play από το playbook του Obradovic με back, baseline και flare σκριν (εντάξει και ένα ακόμα σκριν για τον Sato στην τελική γραμμή… μην φωνάζετε) για να στείλει ο Διαμαντίδηςτην μπάλα να αναπαυτεί στο δίχτυ του καλαθιού της Malaga.
Έκανε το φάουλ, και αφού ο παίκτης της ισπανικής ομάδας ευστόχησε μόνο σε μια βολή, στο επόμενο παιχνίδι από πλάγια μετά από διείσδυση του Καλάθη και πάσα (έκανε και τις δύο ασίστ ο μικρός με καθαρό μυαλό), υποδέχθηκε την μπάλα έκανε ένα crossover step, μια ντρίπλα με το δεξί και με off balance τρίποντο έδωσε την νίκη στους "πράσινους".
Παράλληλα μας χάρισε ένα all time classic highlight για το αρχείο τηςEuroleague. Το χέρι του Διαμαντίδη είπε ο προπονητής του. Το μυαλό τουΔιαμαντίδη περισσότερο, αφού όλες οι μεγάλες μονομαχίες κερδίζονται πριν καν δοθεί η μάχη, στο μυαλό του πολεμιστή. Έτσι πιστεύουν στις ανατολικές πολεμικές τέχνες.
Οι ατέλειωτες πρόβες στην προπόνηση που δημιουργούν αυτοματοποιημένες κινήσεις, τέλεια συγχρονισμένες, μια βιβλιοθήκη ατελείωτη γεμάτη βιβλία - αντιδράσεις έτοιμες να βγουν για να τις χρησιμοποιήσει ο παίκτης και να δώσει την λύση σε κάθε μπασκετική εξίσωση.
Είναι η στιγμή που οι μεγάλοι αθλητές "παίζουν στη ζώνη" και βλέπουν τα πάντα να εξελίσσονται σε αργή κίνηση, σαν από πριν… κάτι σαν déjà vu…
Ο αντίπαλος που πηγαίνει να περάσει από το σκριν, που πέφτει πάνω στο σκριν και μετά τρέχει καθυστερημένα να αποτρέψει το σουτ, γλιστρώντας στο τέλος προς τα δεξιά, η κίνηση αντίθετα, το πεδίο ανοιχτό, το καλάθι ξεπροβάλει, οι ήχοι του πλήθους, το σουτ… το απόλυτο όπλο σε ένα άψογο παιχνίδι και μετά…στιγμιαία σιωπή.
Το μυαλό και το σώμα σε απόλυτη αρμονία. Η στιγμή που το σουτ στο μπάσκετ από μια φαινομενικά πεζή δραστηριότητα γίνεται τέχνη, γίνεται θρύλος. Το jump shot που είναι μια από τις πιο δύσκολες κινήσεις στο χώρο του αθλητισμού αφού για να εκτελεστεί σωστά απαιτείται να δουλέψουν σχεδόν όλοι οι μύες του ανθρώπινου σώματος.
Η γνωστή διαφήμιση ταιριάζει γάντι για την περίπτωση του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ. Κάθε φορά που τελειώνει ένα τέτοιο παιχνίδι με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού πρωταγωνιστή, νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα. Μάλλον είμαστε όλοι γελασμένοι.
Δύο απίστευτες τρίποντες βόμβες σε 15 δευτερόλεπτα και ο πεσμένος στο καναβάτσο Παναθηναϊκός πήρε μια νίκη που έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του αρχηγού του. Το πρώτο σε μια άψογη εκτέλεση ενός play από το playbook του Obradovic με back, baseline και flare σκριν (εντάξει και ένα ακόμα σκριν για τον Sato στην τελική γραμμή… μην φωνάζετε) για να στείλει ο Διαμαντίδηςτην μπάλα να αναπαυτεί στο δίχτυ του καλαθιού της Malaga.
Έκανε το φάουλ, και αφού ο παίκτης της ισπανικής ομάδας ευστόχησε μόνο σε μια βολή, στο επόμενο παιχνίδι από πλάγια μετά από διείσδυση του Καλάθη και πάσα (έκανε και τις δύο ασίστ ο μικρός με καθαρό μυαλό), υποδέχθηκε την μπάλα έκανε ένα crossover step, μια ντρίπλα με το δεξί και με off balance τρίποντο έδωσε την νίκη στους "πράσινους".
Παράλληλα μας χάρισε ένα all time classic highlight για το αρχείο τηςEuroleague. Το χέρι του Διαμαντίδη είπε ο προπονητής του. Το μυαλό τουΔιαμαντίδη περισσότερο, αφού όλες οι μεγάλες μονομαχίες κερδίζονται πριν καν δοθεί η μάχη, στο μυαλό του πολεμιστή. Έτσι πιστεύουν στις ανατολικές πολεμικές τέχνες.
Οι ατέλειωτες πρόβες στην προπόνηση που δημιουργούν αυτοματοποιημένες κινήσεις, τέλεια συγχρονισμένες, μια βιβλιοθήκη ατελείωτη γεμάτη βιβλία - αντιδράσεις έτοιμες να βγουν για να τις χρησιμοποιήσει ο παίκτης και να δώσει την λύση σε κάθε μπασκετική εξίσωση.
Είναι η στιγμή που οι μεγάλοι αθλητές "παίζουν στη ζώνη" και βλέπουν τα πάντα να εξελίσσονται σε αργή κίνηση, σαν από πριν… κάτι σαν déjà vu…
Ο αντίπαλος που πηγαίνει να περάσει από το σκριν, που πέφτει πάνω στο σκριν και μετά τρέχει καθυστερημένα να αποτρέψει το σουτ, γλιστρώντας στο τέλος προς τα δεξιά, η κίνηση αντίθετα, το πεδίο ανοιχτό, το καλάθι ξεπροβάλει, οι ήχοι του πλήθους, το σουτ… το απόλυτο όπλο σε ένα άψογο παιχνίδι και μετά…στιγμιαία σιωπή.
Το μυαλό και το σώμα σε απόλυτη αρμονία. Η στιγμή που το σουτ στο μπάσκετ από μια φαινομενικά πεζή δραστηριότητα γίνεται τέχνη, γίνεται θρύλος. Το jump shot που είναι μια από τις πιο δύσκολες κινήσεις στο χώρο του αθλητισμού αφού για να εκτελεστεί σωστά απαιτείται να δουλέψουν σχεδόν όλοι οι μύες του ανθρώπινου σώματος.
Όλα αυτά από έναν παίκτη που στο ξεκίνημα του μόνο καλός σουτέρ δεν ήταν. Όταν δε κάποτε ο Rudy Tomjanovich ο πρώην προπονητής των Houston Rockets είχε πει πως ο Διαμαντίδης είναι πολύ καλός σουτέρ κάποιοι γέλασαν. Τι λέει τώρα ο Bryan Ferry είπαν (φέρνει λίγο στον τραγουδιστή των Roxy Music βλέπετε), αλλά τελικά ποιος είχε δίκιο τελικά;
Τέλος να μην αδικήσω τον "σκηνοθέτη" αφού σε τελική ανάλυση αυτός εμπνεύστηκε το έργο. Όλοι οι υπόλοιποι παίκτες έκαναν άψογα και συγχρονισμένα αυτό που έπρεπε να κάνουν. Κουβάλησαν το έργο στο δραματικό του φινάλε και παρέδωσαν την τελευταία σκηνή στον από μηχανής θεό…
The End
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου