Δύο τραγωδίες

Του Τάκη Πανούλια

21/11/2011

Ο Oscar Wilde έλεγε ότι υπάρχουν δύο μόνο ειδών τραγωδίες στη ζωή. Η μία είναι να μην αποκτά κάποιος αυτό που θέλει… και η άλλη να το αποκτά!!! Η τραγωδία του Ολυμπιακού είναι ότι δεν κέρδισε αυτό το παιχνίδι, ενώ του Παναθηναϊκού ότι το κέρδισε… έτσι όπως το κέρδισε, ειδικά στο τέλος.

Η αλήθεια είναι ότι κάνοντας την κριτική ενός αγώνα προσπαθούμε (όσο μπορούμε) να διαφωτίσουμε το κοινό. Αλλά πριν από αυτό, καλό είναι να μας διαφωτίσουν και οι δύο ομάδες με το παιχνίδι τους. Γιατί καλά τα αμυντικά τρικ, αλλά όταν οι επιθέσεις θυμίζουν ολίγον από streetball και μάλιστα κακής ποιότητας δεν οφείλεται στα τρικ.  

Ο Παναθηναϊκός ήταν το φαβορί

Είναι γεγονός ότι λίγη ποσότητα ειλικρίνειας είναι επικίνδυνη, όμως η περίσσεια ειλικρίνεια είναι θανάσιμη, αλλά δεν αντέχεται τόση τσαπατσουλιά σε αγώνα μπάσκετ αυτού του επιπέδου.  

Έχουμε τονίσει ότι οι "πράσινοι" φέτος έχουν προβάδισμα, με τα δεδομένα που έχουμε, καθώς υπερτερούν σε ποιότητα ρόστερ, συνοχή, εμπειρία και ισορροπία σαν ομάδα. Δεν αποδυναμώθηκαν ανάλογα με τους Πειραιώτες σε καμία περίπτωση. Ο Ολυμπιακός έχει τρύπα στον άσο, πρόβλημα στο τρία και γενικά πολλούς παίκτες, αλλά με πρόβλημα στην ισορροπία και στην ποιότητα.  

Η μία τραγωδία

Αν βρίσκεις τον αντίπαλο σου σε τέτοια βραδιά στο περιφερειακό σουτ, με 3/21 τρίποντα και 17 λάθη και μόνο 9 ασίστ και με το χειρότερο και ανισόρροπο ρόστερ, θέλεις κάτι παραπάνω από το +4. Δεν μιλώ για συντριβές και πράσινα άλογα, αλλά αν στο τελευταίο λεπτό χάνεις δύο φορές το ριμπάουντ από τον παίκτη που σουτάρει τη βολή και αυτός ο παίκτης είναι ο αργοπόδαρος Λάζαρος, τότε ευθύνεσαι κομματάκι που το παιχνίδι έγινε από 74-65 σε λιγότερο από δύο λεπτά 74-70.  

Η άλλη τραγωδία

Στον αντίποδα, αν είσαι Ολυμπιακός και βρίσκεις τον Παναθηναϊκό να κάνει 22 λάθη, εκ των οποίων τα περισσότερα αβίαστα, να είναι εύστοχος αλλά να επιχειρεί μόνο 10 τρίποντα, και να είναι τόσο πλαδαρός, σκέφτεσαι… βρε μήπως μπορούσα και να νικήσω. Μάλλον όχι, εκτός αν συνέχιζε ο Λάζαρος να ευστοχεί στην πρώτη βολή και να χάνει τη δεύτερη, να παίρνει το ριμπάουντ και να συνεχίζεται η ίδια ιστορία σαν τη μέρα της Μαρμότας (ταινία είναι με τον Bill Murray, να τη δείτε).

Προσωπικά την περιορισμένη παρουσία του Maric δεν την καταλαβαίνω. Ο Obradovic ξέρει καλύτερα και βλέπει περισσότερα στην προπόνηση από μας. Απλά το σημειώνω, γιατί θεωρώ ότι μπορεί να δώσει πολλά περισσότερα στους "πράσινους". Ακόμα και τον Logan, αν θέλεις να πάρεις κάτι περισσότερο από αυτόν, δεν πρέπει να τον ζεστάνεις λίγο νωρίτερα;

Πιθανότατα να τους δούμε να παίζουν αργότερα στην περίοδο, σαν αποτέλεσμα της προσαρμογής τους στην ομάδα και στο πνεύμα του προπονητή τους. Ο προβληματισμός όμως πάντα υπάρχει.  

Η άμυνα στον slasher Σπανούλη

Είναι γνωστή η ικανότητα του Σπανούλη να διεισδύει και να πηγαίνει στο αγαπημένο του drive από δεξιά, με το δυνατό πάτημα που διαθέτει. Επαφή με τον αντίπαλο -κάτι το οποίο επιδιώκει- και καλάθι. Η αξιοπιστία του -πλέον- στο σουτ έξω από την γραμμή των τριών πόντων, δίνει περισσότερη ισορροπία στο επιθετικό του παιχνίδι.  

Ο Παναθηναϊκός με την άμυνα του (και περισσότερο με τη match up ζώνη) που παίζει αρκετά, έκλεισε τους διαδρόμους και τις διεισδύσεις του, γεμίζοντας τη ρακέτα, επιλέγοντας να δώσει το μακρινό σουτ, αναγκάζοντας τον Σπανούλη να κάνει πάσες προς τα έξω, κάτι στο οποίο δεν είναι καλός και καθυστερεί, ήκάνει λάθη. Μπορεί να έκανε 2 λάθη μόνο, αλλά όλες οι πάσες του ήταν με κακό συγχρονισμό. Αν έχεις και 3/21 δεν ωφελεί κιόλας.

Η επιλογή της άμυνας στο pick and roll

Ο Ivkovic θέλοντας να παίξει άμυνα στο σκριν στην μπάλα 2 εναντίον 2 όπως και πέρυσι, μην μπορώντας να το κάνει με τους αργούς στα πόδια Παπαδόπουλο και Γλυνιαδάκη, επιστράτευσε τον Hines στο center. Έβαλε και τον Παπανικολάου να παίξει άμυνα στον Διαμαντίδη για να κάνουν αλλαγή.  

Στην αρχή με τον Batiste που δείχνει φανερά ανέτοιμος δούλεψε, αλλά στη συνέχεια με τον Βουγιούκα δεν έβγαινε.  

Τα forward έκαναν πάλι ζημιά

Ο Παναθηναϊκός αρκετές φορές φέτος δέχεται πολλούς πόντους από τα αντίπαλα forward και αυτό έγινε και χθες, με τους αντίστοιχους του Ολυμπιακού να πετυχαίνουν 27 (Πρίντεζης 18 και Antic 9). Η απουσία του Τσαρτσαρή είναι σημαντικότερη απ' ότι φαίνεται. Ίσως, μάλιστα, ο Πρίντεζης να μην χρειαζόταν και τόσες πολλές ανάσες και να μπορούσε να επανέλθει πιο γρήγορα στο παιχνίδι.  

Επίλογος

Και οι δύο ομάδες δεν μπορείς να πεις πως δεν προσπάθησαν να παίξουν και στις δύο άκρες του γηπέδου. Στο παιχνίδι τους, όμως, δεν υπήρχε διάρκεια, ούτε ρυθμός. Πολλά λάθη, εκ των οποίων κάποια αδικαιολόγητα για την κλάση των αθλητών στο παρκέ.

Για τον Παναθηναϊκό η απώλεια συγκέντρωσης τείνει να γίνει συνήθεια στα τελευταία παιχνίδια. Η φάση στις βολές του Παπαδόπουλου και το επιθετικό στα τελευταία 3 δευτερόλεπτα δεν είναι εικόνες που βλέπεις στην ομάδα του Obradovic. Αλλά πάλι, ένα κακό διάστημα το έχουν σχεδόν κάθε χρόνο οι "πράσινοι", αλλά και όλες οι ομάδες. Θέλει χρόνο να μπουν όλα τα κομμάτια του πάζλ στη θέση τους. Πάντως, είχε τη δυνατότητα να τελειώσει το παιχνίδι αρκετές φορές και δεν το έκανε.  

Ο Ολυμπιακός παλεύει και δεν παρατάει κανένα παιχνίδι και αυτό είναι θετικό. Είναι μια ομάδα σε δημιουργία (για άλλη μια φορά), αλλά κάποια πράγματα δεν ξέρω σε ποιο βαθμό μπορεί να αλλάξουν.  

Για παράδειγμα να ψηλώσει ο Hines δεν το βλέπω. Άρα πρέπει να παίξει σαν τέσσερα. Όμως δεν απειλεί από μακριά. Οπότε σε αυτήν την περίπτωση τί κάνεις; Είναι αρκετά τέτοια θέματα που έχουν οι "ερυθρόλευκοι" στο ρόστερ τους. Δηλαδή, αρκετοί παίκτες που πρέπει να σταθεροποιήσουν ρόλο και απόδοση.  

Τα προπονητικά επιτελεία είναι έμπειρα και στις δύο ομάδες και λογικά σταδιακά θα βρίσκουν λύσεις. Γιατί, εντάξει, το ελληνικό πρωτάθλημα δεν βάζει θέματα και στους δύο, αλλά στην Euroleague τέτοιες αποδόσεις δεν συγχωρούνται. Η ήττα του ΠΑΟ από την Bamberg μας το έδειξε ξεκάθαρα. Ο όμιλος, δε, του Ολυμπιακού έχει γίνει σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.  

Ελπίζουμε σε συνεχή βελτίωση και των δύο, για να δούμε καλύτεραπαιχνίδιαστην Ελλάδα και επιτυχίες στην Ευρώπη. Μακάρι, δε, η ατμόσφαιρα στα παιχνίδια να είναι τόσο καλή όσο χθες, όταν θα κρίνονται και τίτλοι, όπως έχω είχα τονίσει και πέρυσι. Γιατί τότε δοκιμάζεται πραγματικά η συμπεριφορά φιλάθλων και παραγόντων.